De koffie is warm genoeg om mijn lippen kort te doen terugdeinzen. Ik lees de digitale kranten, terwijl ik traag op mijn volkorenbroodje kauw. Ik hou van de beet van zachte jong belegen kaas, die bijna lijkt te smelten op mijn tong. Mijn ogen lezen de koppen, een artikel wordt gescand. Het is weinig bemoedigend, wat ik lees. Hier en daar een hoopgevend bericht maar voornamelijk toch veel ellende uit de wereld, die zo ver weg is van de tafel waarop mijn laptop staat.

Ik heb een weekje vrij. Voor het eerst sinds een half jaar ben ik een paar dagen alleen thuis, overdag althans. In mijn hoofd waart een lijst rond van dingen die ik nu zou moeten doen. Het gevoel dat er geen tijd verloren mag gaan achtervolgt me en is meermaals per dag in gevecht met mijn verlangen naar rust. Diep in mij heb ik weemoed naar het lumellen, het nutteloos hangen. In mijn jeugd vulde ik hele middagen met een beetje rommelen. Ongestructureerd de tijd laten gebeuren. De tijd leek toen heel veel langzamer te gaan. Ik las boeken en werd meegenomen in de uiteenlopende verhalen. Na in mijn hoofd een heel avontuur te hebben beleefd, bleek er dan toch pas een uur voorbij te zijn gegaan. Zalig. Tegenwoordig lijkt een uur niet eens meer genoeg te zijn om een was weg te strijken. In plaats van dat boek te lezen (of beter gezegd: de hele stapel die op me ligt te wachten), laat ik het verantwoordelijkheidsgevoel prevaleren en sta ik plichtmatig de was te strijken. Op mijn vrije dag, waar ik zo naar heb uitgekeken en die zwanger was van een belofte. Een belofte van verstilling, vertraging, terugschakeling, afschakeling. En het lezen van een boek. Of twee, zelfs.

Inmiddels is de koffie op, heb ik de voorpagina’s van de Volkskrant, NRC, Algemeen Dagblad en zelfs Trouw gezien en ben er niks wijzer van geworden. Een half uur heeft het in beslag genomen. Na de laatste slok wacht dan dat moeilijke moment waarop ik moet gaan bepalen wat de volgende actie wordt. Plichtsgevoel en verlangen rollen vechtend over de vloer van mijn hoofd. Als een moeder spreek ik mezelf toe: „Eerst de lasten en dan de lusten, kind!” Ja mam. Ik ga al.